Duvar

Bir Merkez Cezaevi: Ankara Kadınlar ve erkekler, adli ve siyasi tutuklular, ve çocuklar, çocuk koğuşu: hapishanenin köleleri. Dördüncü koğuşun çocukları. Dördüncü koğuşun çocularının sefaleti. İşte koğuşun kırık camları, hırsızları, katilleri, terkil edilmiş çocukları.. Ay.. İncecik, kavun dilimi gibi ay.. umut ve özlem.. Şişko’nun, Şabanın ve diğer çocukların elleri Tanrıya doğru açılır. Derler ki, yeni ayı ilk gördüğünde dua eder ve dilek tutarsan, Tanrı bunları yerine getirir. Çocukların hepsi tek bir dilek tutarlar: Allahım, beni daha iyi bir hapishaneye yolla. Beni de Allahım Tüm çocukların dilek ve arzuları budur: daha iyi bi cezaevi. Buraya artık dayanamıyorlar. Şiddet, dördüncü koğuş’un angaryaları onları tüketmiş. Her şeyi kabul etmek zorundalar. Temizlik, mutfak işleri, kömür ve çöp taşıma, kısaca cezaevinin tüm angaryası onların eline bakar.. Dayak, baskılar.. Onlar gerçekten cezaevinin kölesidirler. Ancak umutları tükenmez. Başka bir cezaevine gitmeyi başarmalıdırlar...